Drewniana łódź o długości 310 cm, szerokości 50 cm i wysokości 40 cm, zawieszona na wystawie pół metra nad ziemią. Archaiczny model łodzi. Pod względem konstrukcyjnym przypomina czółno. Burty i dno łączą się pod kątem prawie prostym. Partia dziobowa i rufowa są delikatnie podwinięte ku górze. Spróchniałe dno zamaskowane tekturą i trocinami, leży w nim ok. metrowe wiosło. Łódź otaczają różne przedmioty służące do połowu ryb, m. in. pułapka wiersza sercowa, sieć rybacka, kosze do przechowywania ryb i drewniana szufla do wybierania wody z łodzi.

Łódź wydłubana z przepołowionego pnia topoli. Została wydobyta z dna Wisły w lipcu 1972 r. podczas prac regulacyjnych. Nazywana przez miejscowych rybaków dłubanką lub korytem.

„Wisła i Wawel” – alegoryczna rzeźba autorstwa Antoniego Kurzawy. Brązowiony gips, rzeźba odlana w 1898 roku. Wysokość: 74 cm, Szerokość postumentu: 44 cm. W zbiorach Muzeum Okręgowego w Sandomierzu na Zamku Królewskim.

Rzeźba przedstawia postać pochylonego i wspartego na mieczu starca w zbroi rycerskiej i koronie na skroniach. Do jego prawego boku tuli się młoda kobieta o długich, falistych włosach. Starzec jest personifikacją Wawelu – prastarej siedziby królów polskich. Przytulająca się do monarchy młoda dziewczyna o spływających do ziemi włosach symbolizuje Wisłę – królową polskich rzek. U podstawy rzeźby znajduje się podpis „WISŁA – WAWEL”. Odlew opisywanej rzeźby miał w swojej pracowni Stanisław Wyspiański. Ccenił ją wysoko i - jak się przypuszcza - inspirował się nią tworząc postać Kraka w II akcie dramatu „Legenda”  z 1897 roku.

Alegoria służy przedstawienu idei, pojęć, wydarzeń przy pomocy artystycznego wyrazu, który ma charakter symboliczny lub przenośny.

Nautilus – srebrny puchar z czaszą z muszli głowonoga łodzika (łac. Nautilus) Wyrób z  I połowy XVII w. (z  ingerencjami  XIX-wiecznymi), Ryga.

Puchar wysoki na ok. 30 cm. Ze stabilnej, srebrnej, ozdobnej podstawy odchodzi trzon kielicha. Tworzy go postać Neptuna  dosiadający „morskiego” rumaka, mitologicznego hippokampa. Morskie stworzenie zamiast kopyt ma płetwy, jego ogon skonstruowany jest z niewielkiej, jasnej muszli. Dosiadający rumaka Władca Mórz trzyma w uniesionych rękach czaszę pucharu w srebrnej,  finezyjnej oprawie. Szczyt czaszy zwieńczony jest głową egzotycznego, dzikiego zwierzęcia.

Nautilus to  oryginalny  i luksusowy puchar do wina wykonany z polerowanej muszli głowonoga łodzika  (łac. nautilus)  tworzącej czarę  ujętą w  fantazyjną oprawę z motywami bóstw i różnorodnych morskich stworów. Wielkość pucharów bywała różna. Mniejsze mieściły  do  ½ kwarty   ( ¼  -  ½   litra). Większe mieściły od kwarty do garnca  (1-4 litrów). 

Oktawa kartauny – żeliwne działo artyleryjskie o małym zasięgu z XVII w., rodzaj kartauny o najmniejszym kalibrze. Prosta lufa o długości 2 m, osadzona poziomo na ciemnobrązowej, drewnianej podstawie. Obok mniejsza, kwadratowa podstawka z czterema kulami armatnimi o średnicy 74 mm. Kule są ułożone w dwupoziomowy, piramidalny stos – jedna kula leży na podstawie z trzech pozostałych kul. Lufa o walcowatym kształcie, bez zdobień na całej powierzchni. Jedynym ornamentem są uchwyty w kształcie delfinów w tylnej części lufy. Wlotowa część lufy jest najszerszą w przekroju częścią działa. Otwór wylotowy armaty ma kaliber około 74 mm. Bezpośrednio za działem widoczna jest fototapeta z ryciną pt. „Wysadzenie zamku przez Szwedów w 1656 roku według rysunku Erika Jonssona Dahlbergha”.

Wierna kopia sandomierskiej korony hełmowej przypisywanej Kazimierzowi Wielkiemu, datowanej na XIV wiek. Korona o średnicy 19 cm i wysokości 18,5 cm. Oryginał korony wykonany z brązowej blachy z domieszką srebra. Kopia wykonana z mosiądzu. Na obu szlifowane szkło imitujące kamienie szlachetne.

Korona składa się z czterech części wyprofilowanych u góry w lilie o potrójnym zakończeniu,  nazywane andegaweńskimi. Części połączone są ze sobą zawiasami i szpilami zakończonymi mniejszymi liliami. Powierzchnia każdej z części wysadzana jest szlifowanymi szkiełkami imitującymi kamienie szlachetne – szmaragdy, rubiny, szafiry, kryształy górskie.

Drewniana polichromowana kapliczka nasłupowa ze wsi Dębiany Szlacheckie wykonana przez Jana Godowskiego z Dębian. Połowa XIX wieku. Od 1999 r. w zbiorach Muzeum Okręgowego w Sandomierzu na Zamku Królewskim.

Kapliczka pokryta jest polichromią w kolorze białym, niebieskim i jasnobrązowym. Posiada kształt prostopadłościanu o rzucie zbliżonym do kwadratu. Jest nakryta krzyżowym daszkiem zwieńczonym sygnaturką. Każdy bok kapliczki wygląda jednakowo i jest zakończony trójkątnym szczytem z ozdobną profilowaną sterczyną. Na słupie kamienna tabliczka z napisem „STAROŻYTNA FIGURA POPRAWIONA W R. 1896”. Kapliczka mieściła figurę Chrystusa Frasobliwego o wysokości 60 cm wykonaną ok. 1800 r. przez nieznanego rzeźbiarza. W 1999 r. rodzina Wałaszczyków ufundowała nową kapliczkę z lakierowanego drzewa dębowego na wzór starej kapliczki. Do niej przeniesiono zabytkową figurę Chrystusa Frasobliwego.

wykonana w Sandomierzu w 1956 r. przez Henryka Hermanowicza. Na wystawie w powiększeniu o wymiarach 152 cm na 100 cm. Pod zdjęciem długi na całą jego szerokość odręczny podpis artysty. Pod nim lata określające daty urodzin i śmierci Jarosława Iwaszkiewicza: 1894 – 1980. Oryginał fotografii w zbiorach Muzeum Okręgowego w Sandomierzu na Zamku Królewskim.

Fotografia wykonana w sepii. Przedstawia pisarza z lewego profilu, sylwetka widoczna jest do linii bioder. Mężczyzna opiera się plecami o ceglaną ścianę. Ciężar jego ciała spoczywa na cokole wystającym u podstawy ściany. Lewą nogę lekko zgina w kolanie, opiera o nią lewą dłoń. Artysta patrzy prosto przed siebie. Na jego twarzy wyraźnie rysuje się linia wydatnego nosa. Mężczyzna marszczy lekko bujne brwi przez mocne światło słoneczne. Ubrany jest w marynarkę, białą koszulę z kołnierzykiem i ciemne spodnie. Pisarz ma na zdjęciu 62 lata.