Drewniana łódź o długości 310 cm, szerokości 50 cm i wysokości 40 cm, zawieszona na wystawie pół metra nad ziemią. Archaiczny model łodzi. Pod względem konstrukcyjnym przypomina czółno. Burty i dno łączą się pod kątem prawie prostym. Partia dziobowa i rufowa są delikatnie podwinięte ku górze. Spróchniałe dno zamaskowane tekturą i trocinami, leży w nim ok. metrowe wiosło. Łódź otaczają różne przedmioty służące do połowu ryb, m. in. pułapka wiersza sercowa, sieć rybacka, kosze do przechowywania ryb i drewniana szufla do wybierania wody z łodzi.

Łódź wydłubana z przepołowionego pnia topoli. Została wydobyta z dna Wisły w lipcu 1972 r. podczas prac regulacyjnych. Nazywana przez miejscowych rybaków dłubanką lub korytem.

Tego typu łodzi używano do połowu ryb w Wiśle i okolicznych jeziorach do połowy XX w. Wykonywane przez rybaków na własny użytek. Posiadały tzw. oskrzydlenie, czyli długie deski umocowane wzdłuż dłuższych boków dla większej stateczności.

Rodzaj drewna używanego do wyrobu dłubanek zależał od gatunków drzew występujących na danym obszarze. Przy wyborze konkretnego egzemplarza zwracano uwagę na długość, obwód oraz prostolinijność pnia.

Już w czasach przedhistorycznych wykonywano czółna z całych pni drzew nadając im kształt niecki czy koryta. Dobrze wykonana dłubanka musiała być statyczna (ważne przy rybołówstwie), prędka, zwrotna (przy komunikacji) oraz ładowna.