Pracownia konserwacji zabytków mieszcząca się w XV- wiecznych murach piwnic zamkowych, posiadająca jednak dzienne światło, dysponuje specjalistycznym sprzętem
i zapewnia opiekę konserwatorską obiektom znajdującym się stale na Zamku, jak również zabytkom wypożyczanym na wystawy. W muzeum przeprowadzane są zabiegi konserwatorskie i restauracja malarstwa sztalugowego, rzeźby polichromowanej, jak również prace pozłotnicze (w tym na pulmentach tradycyjnych złotem płatkowym na poler i na mat), kopie obrazów, konserwacja ram. W pracowni wykonywane są dokumentacje fotograficzne, zdjęcia w luminescencji wzbudzonej promieniowaniem UV i w podczerwieni. Dyplomowany konserwator, pracownik działu, wykonuje również kosztorysy konserwatorskie. Do jego zadań należy kontrola stanu wilgotności i temperatury w magazynach zamkowych i salach ekspozycyjnych.

Projekt utworzenia Pracowni został zrealizowany w ramach programu Dziedzictwo kulturowe – priorytet 2 – Wspieranie działań muzealnych, Utworzenie pracowni konserwatorskiej w Muzeum Okręgowym w Sandomierzu, dzięki dotacji finansowej Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego wynoszącej 48 017, 58 zł. Całkowity koszt zadania wyniósł 63 314, 80 zł.

W zbiorach archiwalnych Muzeum Okręgowego w Sandomierzu istnieje zdjęcie z lat 70-tych, oznaczone jako piwnica nr 3 ściany zachodniej Zamku,  która obecnie pełni funkcję pracowni konserwacji  (fot. M. Banaczek).

Zdjęcie czarno-białe pochodzi z okresu badań architektonicznych i prac budowlanych , które doprowadziły do powstania Muzeum. Prace remontowo- konserwatorskie trwały już od 1965 r. na zlecenie Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków. Początkowo wykonywane były przez Pracownie Konserwacji Zabytków w Krakowie a od 1970 r. przez kielecki odział P.K.Z.  Trzeba podkreślić bardzo duży wysiłek, jaki podjęto wówczas przy odbudowie zamku, którego bryła, na skutek wielu przebudów w przeszłości, jak również wysadzenia przez Szwedów,  była bardzo niejednolita.  Pomieszczenie na zdjęciu jest jednym ze starszych zachowanych na zamku. Wątek muru w tym miejscu jak również otwór okienny pochodzi z ok 1480 r. Za bardzo sensowne rozwiązanie trzeba uznać pieczołowitą konserwację wątków cegły murów zachodnich oraz rekonstrukcję XIX wiecznej rustyki na wschodniej elewacji, która jest zasadniczo zgodna z romantyczno- klasycystycznym „charakterem” architektury więziennej ( więzienie w zamkowych murach istniało od 1825 r. do 1959 r.

Fot. S. Machała