Siedem kości wymarłych zwierząt z okresu plejstocenu. Ułożone w gablocie o długości 2 m, szerokości 1 m i wysokości 35 cm. Kości zostały odkryte przed 1939 rokiem na terenie kopalni siarki w miejscowości Piaseczno, 25 km od Sandomierza.

Środkową część gabloty zajmuje czaszka nosorożca włochatego odmiany karłowatej. Bryła kości ma 65 cm długości i 28 cm szerokości. Pozostałe kości w gablocie należały do mamutów i zostały ułożone wokół czaszki nosorożca. W górnej części witryny znajduje się kość lewej części miednicy o długości 67 cm i 50 cm w swojej najszerszej części. Po prawej stronie, równolegle do czaszki nosorożca umieszczona jest kość udowa mamuta o długości 94 cm. Prawy dolny róg gabloty zajmuje żebro mamuta o długości 59 cm oraz fragment żuchwy młodego mamuta z osadzonym w niej zębem – zespół kostny o wymiarach 20 cm x 25 cm. W lewym dolnym rogu gabloty znajduje się ząb trzonowy dorosłego osobnika mamuta o wymiarach 16 cm x 18 cm. Najdłuższą kością w gablocie jest fragment ciosu mamuta umieszczony po lewej stronie witryny, jego długość wynosi 140 cm.

Mamut włochaty to wymarły gatunek ssaka z rodziny słoniowatych. Mamuty pojawiły się w Europie ok. 500 tys. lat temu. Ich najmłodsze szczątki odnalezione na terenie Polski mają ok. 13 tys. lat. Mamuty osiągały ponad 3 m wysokości i ważyły do 6 ton. Były dla człowieka ważnym źródłem pożywienia, dostarczały także materiałów do wyrobu okryć, sprzętów domowych, narzędzi i ozdób. Kości mamuta wykorzystywane były również do budowy paleolitycznych domostw.

Mamuty włochate wymarły pod koniec ostatniej epoki lodowcowej, czyli ok. 10 tysięcy lat temu. Badacze wymieniają trzy główne przyczyny ich wymarcia: istotne zmiany klimatu, do których zwierzęta nie zdołały się dostosować, nieznana wspólcześnie choroba lub epidemia oraz polowania prowadzone przez ludzi.

Nosorożec włochaty to wymarły gatunek ssaka z rodziny nosorożcowatych – oprócz mamuta najbardziej znany przedstawiciel megafauny epoki lodowcowej. Osiągał 2 metry wysokości, 5 metrów długości, a jego waga wynosiła ok. 3,5 tony. Gatunek przystosowany był do zimnego klimatu, miał długą, gęstą i grubą rudo-brązową sierść.

Znaleziska szczątków zwierząt należących do plejstoceńskiej megafauny są powszechne na terenie całej Polski, zwłaszcza w jej południowej i środkowej części.

* * * * *

Audiodeskrypcja powstała dzięki dofinansowaniu ze środków Ministra Kultury, Dziedzictwa Narodowego i Sportu.