Wymiary: 21x30
Zbiory Działu Literatury MZS
Czas powstania: po II wojnie światowej
Nr inw.: MOS/L/2573
Technika zapisu: maszynopis

W albumie

Choć trudno, ale dalej 
Idź naprzód wciąż, 
Niezłomnie i wytrwale 
Do celu dąż. 
Zamiast snuć ciągłe żale, 
W marazmie gnić 
Trzeba iść naprzód dalej, 
Budować, żyć!

W ramach literackiego obiektu tygodnia przedstawiamy trzy wiersze poety Józefa Skury: „W albumie”, „Wszyscy razem budujemy” oraz (***Miłość ojczyzny i duch poświęcenia).

Józef Skura poezji i nauczaniu poświęcił całe swoje dorosłe życie. Urodził się w 1914 roku we wsi Maziarze, położonej w województwie mazowieckim, niedaleko Lipska. W roku 1934 zdobył wykształcenie pedagogiczne, ale przez dłuższy czas pozostawał bez pracy. Trzy lata później został zatrudniony w szkole powszechnej w Minkach, która to wieś w dwudziestoleciu międzywojennym leżała w Polsce, w województwie poleskim (później w ZSRR, a od 1991roku należy do Białorusi). Tutaj poznał swoją przyszłą żonę Natalię, której poświęcił szereg wierszy miłosnych. Niestety jedyne ich dziecko —Danusia, zmarło wkrótce po narodzinach. Wtedy też powstały, przepełnione smutkiem
i goryczą wiersze funeralne. Józef Skura, mimo problemów osobistych, podjął się pracy pedagogicznej. Uczył języka niemieckiego w szkołach średnich w Mińsku. W 1958 roku państwo Skurowie zdecydowali się powrócić do Polski. Tutaj zamieszkiwali kolejno w Białej Podlaskiej, Wrocławiu, Koniecpolu, aż wreszcie w  1962 roku przybyli do Sandomierza. Poeta został nauczycielem I Liceum Ogólnokształcącego Collegium Gostomianum, następnie przeszedł do Technikum Budowlanego.
W 1976 roku został emerytem. Józef Skura zmarł 14 stycznia 1983 roku. Wraz z małżonką spoczywają na Cmentarzu Katedralnym w Sandomierzu, gdzie widnieje również symboliczna tabliczka z imieniem ich córeczki Danusi, mimo iż jej mogiła znajduje się gdzieś na Białorusi.

Poeta w swoich zapiskach wspominał, że dużo jego wierszy zaginęło podczas wojny oraz w czasie repatriacji. Wiersze Józefa Skury zawierają wiele osobistych refleksji, są proste w swym przekazie,
a zarazem w tej prostocie niezwykle dobitne i szczere. Tematyka jego twórczości jest różnorodna. Spotykamy u niego wątki refleksyjne, religijne, pejzażowe, jak również treny i elegie.

W prezentowanych trzech wierszach widać wyraźnie olbrzymią wolę życia poety, mimo trudów i znoju istnienia, jakie przechodził. Zauważalna jest również niezwykła miłość poety do ojczyzny, jego zdrowy patriotyzm. Bowiem nie potrzebował do tego obraźliwych haseł wobec innych społeczności czy narodów. Wyrażał swoje przywiązanie do Polski w sposób subtelny, a zarazem wyrazisty i pełny wiary w Polskę, jako zjednoczonego i wspierającego się narodu, czego w obecnym czasie bardzo nam brakuje:

(***)

Miłość Ojczyzny i duch poświęcenia

Niech wiąże w jedno narodu dążenia

I wiedzie wolnej Polski pokolenia.

Bibliografia:

Paszkowska Danuta, Kochać życie do ostatniego tchnienia. O poezji Józefa Skury. W: www.pamięć.sandomierz.pl

Skura Józef, Pod płaszczem gwiazd. Wydawnictwo Diecezjalne 2006.

Szumił Irena Halina, Profesor i Mistrz. Sługa Boży ks. Wincenty Granat. Lublin 2017.

Opracował: Marcin Jerzyna