Wystawa prezentuje postać Jerzego Ossolińskiego – kanclerza wielkiego koronnego, polityka, dyplomaty, doradcy króla Polski Władysława IV, który poprzez miejsce urodzenia oraz niemalże całe życie związany był z Sandomierzem i Ziemią Sandomierską. Na wystawie zaprezentowane zostały obrazy, wizerunki Jerzego Ossolińskiego, pamiątki rodowe Ossolińskich, eksponaty nawiązujące do działalności dyplomatycznej prowadzonej m.in. we Włoszech.
Kluczowym wątkiem tej wystawy jest podkreślenie znaczenia działalności oraz zasług Jerzego Ossolińskiego w kształtowaniu stosunków dyplomatycznych i polityki zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej w XVII w., a także ukazanie związków rodu Ossolińskich z Ziemią Sandomierską. Jej celem jest również zwiększenie świadomości społecznej na temat działalności polityczno – dyplomatycznej rodu Ossolińskich, związanego z historyczną Ziemią Sandomierską.
Ekspozycji towarzyszy katalog, w którym omówione zostały różnorodne aspekty działalności politycznej „magnata z Sandomierza” oraz związków rodu Ossolińskich z regionem sandomierskim.
Partnerem merytorycznym wystawy jest Pałac Saski Sp. z o.o., który współtworzy część ekspozycji poświęconej Pałacowi Brühla.
Wystawa jest jedną z największych z dotychczas organizowanych wystaw czasowych w Muzeum Zamkowym w Sandomierzu
Dostępna dla zwiedzających w Zamku Królewskim w Sandomierzu w okresie od 31 maja do 24 września br.
Przygotowana przez zespół kuratorski w składzie: dr hab. Mikołaj Getka-Kenig, dr hab. Tomisław Giergiel, Karolina Gara.
Wystawa poświęcona królowie polskiej rzek – Wiśle, została zorganizowana specjalnie na obchody V Gali Orderu Rzeki Wisły, która odbyła się w Muzeum Zamkowym w Sandomierzu 18 lutego.
Temat Wisły w twórczości Janusza Kwiatkowskiego jest ważny, w wielu powodów. Fotografie przedstawiają motywy oczywiste dla młodego sandomierzanina: łódki, plażę, spacery i wędkowanie.
W archiwum negatywów Kwiatkowskiego znajduje się również wiele zdjęć wykonywanych w związku z jego pracą zawodową w Okręgowym Zarządzie Wodnym i Przedsiębiorstwie Budownictwa Wodnego w Sandomierzu.
Odrębnym tematem jest śledzenie przez fotografa roli Wisły w komunikacji, w lecie i zimie.
Wystawę uzupełniają najstarsze fotografie, wojenne i tuż powojenne ukazujące drewniany most i budynek Ligi Morskiej i Kolonialnej.
Wystawa współorganizowana z Fundacją „Sandomierka”.
Dostępna dla zwiedzających od piątku do niedzieli.
Czytaj więcej: Wisła w obiektywie Janusza Kwiatkowskiego – fotografie nieznane
Rozwój kartografii kształtował i zmieniał wiedzę o świecie zarówno w starożytności, jak również w okresie największych odkryć geograficznych w XV i XVI w. Kartografia często służyła jako narzędzie w rękach strategów wojskowych i przywódców politycznych. Za najstarszą mapę świata uważa się piaskowcową płytkę liczącą 13 600 lat, na której zaznaczono najbliższe okolice jaskini Abauntz w północnej Hiszpanii. Pierwszą mapę świata stworzył Klaudiusz Ptolemeusz z Aleksandrii w latach 160 -180 n.e. Autorem pierwszej zachowanej mapy Królestwa Polskiego (ok. 1562 lub 1570 roku) był Wacław Grodecki.
Muzeum Zamkowe w Sandomierzu oprócz kartografii współczesnej posiada znaczącą kolekcję zabytkowych map ziem polskich, poczynając od najstarszej mapy z 1662 roku, wykonanej przez wybitnego kartografa królowej Elżbiety I Johna Speeda czy XVIII wiecznych map wykonanych w okresie Sejmu Wielkiego. Podstawę kolekcji stanowią zbiory podarowane w latach 70.-90., XX wieku. uzupełniane poprzez zakupy antykwaryczne. Partnerem wystawy jest Powiatowe Centrum Kultury w Opatowie, Muzeum Geodezji i Kartografii.
Zespół kuratorski wystawy: Mikołaj Getka-Kenig, Karolina Gara
Wystawa dostępna dla zwiedzających od 6 lutego do 2 czerwca 2023 roku.
Ekspozycja dostępna była dla zwiedzających od 28 października do 18 grudnia (została przedłużona do 18 grudnia, pierwotnie miała być prezentowana do 2 grudnia 2022r.).
Grodzisko w Chotyńcu jest jednym z najważniejszych stanowisk badanych przez Polskich archeologów w ostatnim dziesięcioleciu. Odkrycia na nim poczynione przesunęły granicę oddziaływania kultury scytyjskiej i za jej pośrednictwem greckiej daleko na zachód. Doprowadziły do zmiany podejścia do materiałów scytyjskich odnajdywanych na terenie polski południowo-wschodniej. Już wcześniej wysuwano hipotezy o innym podejściu tej ludności do tej części obecnej polski, ale wraz z grodziskiem mamy jednoznacznie poświadczoną fizyczna obecność tej ludności.
Scytowie przez Herodota byli opisywani, jako niezwykle wojowniczy, mieli pić z czaszek swoich wrogów, a w biblii zostali określeni, jako kara za grzechy. W VIII wieku mieli najechać tereny Azji Mniejszej i Palestyny docierając aż do Egiptu. Potem do IV wieku p.n.e. zajmowali tereny dzisiejszej Ukrainy oraz Rumunii skąd mieli prowadzić najazdy na sąsiadów. Szczególnie dobrze opisana jest ich wojna z Perskim królem Dariuszem, którego pokonali stosując technikę spalonej ziemi. Kres ich łupieżczej dzielności przyszedł z Filipem Macedońskim, który pokonał ich w serii kilku wojen. Osłabionych Scytów dobił najazd innego koczowniczego ludu Sarmatów, którzy stopniowo ich wypierali. Ostatnie Scytyjskie państwo założone na Krymie upadło na przełomie III i IV wieku n.e. na skutek najazdu Gotów i Hunów. Obecnie przyjmuje się, że językiem najbardziej zbliżonym do scytyjskiego posługują się mieszkańcy Osetii oraz Abchazji.
Wydaje się, że w świetle opisanej powyżej historii naświetlenie problematyki stanowiska w Chotyńcu, które wykazywało wielkie znaczenie w przenikaniu wspomnianych prądów kulturowych na tereny dzisiejszej polski jest zagadnieniem niezwykle istotnym.
Na wystawie prezentowana była między innymi odkryta w Chotyńcu grecka amfora na wino stanowiąca pierwsze tego typu znalezisko na naszych ziemiach. Dodatkowo obecne były między innymi miecz z Rozborza oraz repliki scytyjskich ozdób z kurhanu w Ryżanówce. Wystawa przedstawiała opracowanie przebiegu badań prowadzonych na stanowisku w Chotyńcu, ale również prezentowała kulturę scytyjską.
W obecnej sytuacji geopolitycznej naszą wystawą chcieliśmy wyrazić poparcie dla działań Ukraińców w obronnie ich dziedzictwa narodowego, do którego skarby kultury scytyjskiej również się zaliczają.
Wystawa prezentuje postać króla Władysława Jagiełły (monarchy ściśle związanego z Zamkiem Królewskim w Sandomierzu) w świetle twórczości Jana Matejki. Jej celem jest przypomnienie roli XIX-wiecznego malarstwa historycznego, jako narzędzia interpretacji narodowych dziejów i upowszechniania wiedzy historycznej.
Głównym założeniem ekspozycji jest edukacja i upowszechnianie wiedzy z zakresu historii, sztuki, ze szczególnym odniesieniem się do kluczowych momentów w dziejach Ojczyzny oraz dążeń niepodległościowych. Ukazanie związków pomiędzy sztuką, a historią, między potęgą Polski za panowania Jagiełły, a siłą oddziaływania malarstwa Matejki odzwierciedlającego dążenia niepodległościowe Polaków pod zaborami. Uwrażliwienie społeczeństwa na estetykę malarstwa czerpiącego ze źródeł historiograficznych oraz umożliwienie społeczności regionu kontaktu z szeroko rozumianą sztuką, a także edukacja kulturalno – historyczna młodzieży.
Na ekspozycji można obejrzeć 10 dzieł. Są to obrazy, rysunki, grafiki, których motywem przewodnim jest postać króla Władysława Jagiełły – władcy związanego
z Zamkiem Królewskim w Sandomierzu, które nawiązują do kluczowych wydarzeń historycznych z czasów jego panowania oraz do świetności dawnej Rzeczypospolitej. Między innymi można zobaczyć takie obrazy jak: "Władysław Jagiełło z Witoldem modlący się przed bitwą pod Grunwaldem"; "Chrzest Władysława Warneńczyka" czy też szkic do Bitwy pod Grunwaldem.
