Stanisław Kamocki (1875-1944)

Autoportret 1939

Sygn. i dat.: l. d. „St Kamocki”

 Olej na  tekturze  o wymiarach 34,5 x 30,3 cm

 Muzeum Zamkowe w Sandomierzu, nr inw.: MS-298/s

 Przekaz 1978

Autoportret Stanisława Kamockiego. Głowa artysty przedstawiona niemal frontalnie, zwrócona lekko w prawo, ze wzrokiem skierowanym na widza. Oświetlona z góry, z lewej strony. Włosy mężczyzny krótkie, odgarnięte z czoła.  Twarz rozjaśniona świetlnym refleksami sprawia wrażenie poważnej i skupionej.  Całość malowana śmiałymi, szerokimi pociągnięciami pędzla. W ciemnym kolorycie obrazu pojawia się fiolet, ugry, szare błękity. Na odwrocie dedykacja autorska ołówkiem: "SZKIC PORTRETOWY/ZACNEMU SZANOWNEMU PANU/ JÓZEFOWI HRUZIKOWI/ NA PAMIĄTKĘ OFIAROWAŁ prof. Stanisław Kamocki/ KRAKÓW/ 1939.

Wystawy: Nabytki  Muzeum Okręgowe w Sandomierzu  w roku 1978, Kamienica Oleśnickich, marzec-kwiecień 1979; Portrety ze zbiorów Muzeum Okręgowego w Sandomierzu, Kamienica Oleśnickich, październik 1983-styczeń 1985; Muzeum w 40-leciu PRL, Kamienica Oleśnickich, luty-marzec 1985; Stanisław Kamocki. Malarstwo, Muzeum Okręgowe w Sandomierzu-Zamek, grudzień 1997 -marzec 1998, - kolejne edycje wystawy: Muzeum Okręgowe w Lesznie, kwiecień-sierpień 1998, Muzeum Archeologiczno-Historyczne w Głogowie: sierpień-listopad 1998;  Portret polski, Muzeum Okręgowe w Sandomierzu -Ratusz, czerwiec-listopad 2000; PUSTA ŁAWKA - ostatnie autoportrety. 70. rocznica śmierci Stanisława Kamockiego 1875-1944,  Muzeum Okręgowe w Sandomierzu-Zamek, kwiecień-maj 2014.

Stanisław Kamocki

(ur. 18.XI.1875 w Warszawie – zm. 10.VII. 1944 w Zakopanem)

Stanisław Kamocki,  należy do grona najwybitniejszych  młodopolskich  malarzy – pejzażystów  i grafików. Studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych m. in. w pracowniach Leona Wyczółkowskiego, Jacka Malczewskiego i Jana Stanisławskiego. Od 1919 prowadził katedrę pejzażu w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, w 1920 został mianowany profesorem nadzwyczajnym, w 1937 zwyczajnym. Był aktywnym członkiem Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”(od 1906), Wiedeńskiej Secesji (1911 – 1918), warszawskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych i Towarzystwa Sztuka Podhalańska.. Uznawany jest za najwybitniejszego ucznia Stanisławskiego. Kontynuował program mistrza i dbał o utrzymanie znakomitych tradycji szkoły pejzażowej. Odbył wiele podróży artystycznych  – do Francji, Włoch, Niemiec, Szwajcarii. Na plenerowe wyjazdy udawał się często w najbliższe okolice Krakowa, na Podhale, Podole, Wołyń, Spisz i Orawę. W latach 1919 - ok. 1926 malował  także pejzaż sandomierski. Powstały wówczas bliskie ujęcie sandomierskiej architektury i rozliczne warianty dalekich panoram miasta konstruowanych w oparciu o stały schemat - widok na Sandomierz od strony Pieprzówek, czyli od Podgaja, majątku  swoich kuzynów Kamockich gdzie się wielokrotnie zatrzymywał. Oprócz pejzażu malował też martwe natury.

Opracowanie:  Bożena Ewa Wódz