na podstawie kołowej Sokołowa

fabryka broni w Tule ZSRR/Rosja, produkcja w latach 1912-1939 lub 1941-1945
metal
wys. 69 cm, szer.56 cm, dł. 1 069 cm, dł. lufy 72,1 cm
waga 64, 5 kg (na podstawie, bez wody), karabinu właściwego 20,3 kg
kaliber 7,62 mm, nabój 7,62x54 mm, taśma nabojowa 250 szt.
prędkość pocz. pocisku 600 m/s, szybkostrzelność 600 strz./min.
przekaz, 1977 r. nr
inw. MS-1840/1-2/H

Ciężki karabin maszynowy ,,Maxim” wz. 1910, to broń zaprojektowana przez Amerykanina Hirama Maxima w 1883 roku. Przełomowym momentem dla jej popularyzacji była wojna rosyjsko-japońska z 1904 roku, kiedy okazało się, że Maxim posiada większą szybkostrzelność oraz lepszą manewrowość bojową niż stosowane wówczas kartaczownice. Po zakupieniu na nich licencji w 1905 r. przystąpiono do masowej produkcji i już w 1911 r. w Tule pojawiła się nowa wersja tej broni o nazwie „Pulemiot system Maxima obrazca 1910 goda (пулемет системы Максима образца 1910 года), czyli Karabin Maszynowy systemu Maxim wzór 1910. W latach 20., XX w. z uwagi na przestarzałość konstrukcji, ogłoszono konkurs na nowy ckm. Prototyp nowego modelu udoskonalił rosyjski rusznikarz Wasilij Diegtiariow.

Maxim wz. 1910 to zespołowa broń, samoczynna, działająca na zasadzie krótkiego odrzutu lufy. Mechanizm spustowy umożliwiał tylko ogień ciągły, zasilany taśmowo. Posiadał niewymienna lufę, chłodzoną wodą (aby zapobiec zamarznięciu wody w zimie, dolewano do niej glicerynę). Podstawa kołowa konstrukcji Sokołowa zakończona była tarczą chroniąca strzelca.

W 20-leciu międzywojennym Maxim był jednym z podstawowych typów broni maszynowej na wyposażeniu polskiej armii, jednostek polskich utworzonych w ZSRR po 1943 r., a także Wojska Polskiego po II wojnie światowej, aż do 1953 r. kiedy zastąpiono je przez karabin maszynowy typu SG-43.

Notę opracowała: Karolina Gara