Drewniana polichromowana kapliczka nasłupowa ze wsi Dębiany Szlacheckie wykonana przez Jana Godowskiego z Dębian. Połowa XIX wieku. Od 1999 r. w zbiorach Muzeum Okręgowego w Sandomierzu na Zamku Królewskim.

Kapliczka pokryta jest polichromią w kolorze białym, niebieskim i jasnobrązowym. Posiada kształt prostopadłościanu o rzucie zbliżonym do kwadratu. Jest nakryta krzyżowym daszkiem zwieńczonym sygnaturką. Każdy bok kapliczki wygląda jednakowo i jest zakończony trójkątnym szczytem z ozdobną profilowaną sterczyną. Na słupie kamienna tabliczka z napisem „STAROŻYTNA FIGURA POPRAWIONA W R. 1896”. Kapliczka mieściła figurę Chrystusa Frasobliwego o wysokości 60 cm wykonaną ok. 1800 r. przez nieznanego rzeźbiarza. W 1999 r. rodzina Wałaszczyków ufundowała nową kapliczkę z lakierowanego drzewa dębowego na wzór starej kapliczki. Do niej przeniesiono zabytkową figurę Chrystusa Frasobliwego.

Przydrożne krzyże, figury i kapliczki są nieodłącznym elementem polskiego krajobrazu. Stanowią żywe pomniki wiary mieszkańców poszczególnych miejscowości. Wyrażały pobożność fundatorów i mieszkańców, którzy otaczali te miejsca opieką. Pomniki te poprzez zjednoczenie w modlitwie integrowały miejscową społeczność. Jedną z form przydrożnych pamiątek kultu religijnego były drewniane kapliczki nadrzewne, nasłupowe i naziemne. W nich znajdowały się rzeźby (tzw. świątki) lub obrazy świętych. Kapliczki pierwotnie  były wykonywane z drewna. Często w słupie znajdowała się wnęka, gdzie umieszczano świątka lub sadowiono go na słupie. Zdarzało się, że słupy były zwieńczone rzeźbionymi kapliczkami przypominającymi wyglądem kościół , w których umieszczane były świątki.

Kapliczki tego typu ustawiano na skrzyżowaniach dróg, w miejscach ważnych wydarzeń dla społeczności lokalnej lub objawień religijnych. Fundatorami kapliczek w Polsce były całe wsie, dwór lub pojedynczy gospodarze. Miały strzec wsi i jej mieszkańców przed wszelkimi złymi mocami. Wiele przydrożnych pomników kultu religijnego nie dotrwało do naszych czasów.